Mama

130
Thailand

29 oktober 2014. Ik wilde een heel mooi verhaal schrijven, maar mijn woorden zijn vandaag op. Grijs. Al drie jaar lang. Drie jaar?! De tijd vliegt voorbij, zoals ze zo mooi zeggen. Het klopt. En het is oké. De tijd is voorbij gevlogen, mijn gemis des te harder. Soms zweeft het in mijn achterhoofd, soms dwarrelt het langs mijn gezicht, maar soms ramt het ook keihard tegen me aan, duwt het me omver en laat het me dan eventjes roerloos liggen. Ook dat is oké. Je ademt en leeft in me. Mijn eigen wereld heeft een lange tijd stilgestaan, maar de wereld om mij heen draait door. Zien jullie dan niet dat mijn moeder er niet meer is? Dat was onbegrijpelijk. Eventjes. Maar je hoeft niet meer te vechten, en wij hoeven het gevecht niet meer aan te zien. Ondanks dat je dat zo hard, vol doorzettingsvermogen en liefde kon. Het leven was een tijdje oneerlijk, maar ik heb de draad weer opgepakt. En ook al is deze draad veel dunner geworden, ik voel me gelukkig. Ondanks mijn rugzakje. Koffer misschien. Dankbaar dat ik zo’n prachtig mens als mama heb gehad. Ook al zou ik het soms willen uitschreeuwen van gemis en elke dag eventjes je hand willen vastpakken, ik voel hem op mijn schouder als dat nodig is. Al heb ik soms het gevoel dat ik je nog even kan bellen. Of dat je opeens bij mij in de woonkamer staat. Gewoon, zoals het was. Soms heb ik mijn telefoon al in de hand…zelfs na drie jaar geen gehoor. Het verdriet blijft, maar verandert van kleur. Ondanks alles vind ik het leven nog even mooi. Net als jij. Misschien zelfs een beetje mooier. Ik weet nu hoe vergankelijk en kwetsbaar het kan zijn. Ik hoop dat je ziet hoe ik mijn leven kleur geef. Hoe ik mijn dagen invul en vlaggetjes ophang, hoe ik droom als een klein kind maar ze waarmaak met jouw grootse doorzettingsvermogen en hoe het me soms afschrikt hoeveel ik van jou in mijzelf herken. Ik hoop dat je ziet dat ik weer een stukje ouder ben geworden. Dat je ziet wie er naast me staat, want ik vertel hem graag over je. Heb je gezien dat ik een wensballon voor je heb opgelaten in Azië? Er zat een briefje aan. Ik hoop dat je ziet dat ik de wereld stukje bij beetje ontdek, want ik neem je telkens mee. Die droom kende je, en deze maak ik waar. Ik mis je maar ik pluk dagen en dromen, en hoop dat jij dat allemaal ziet. Ik denk het wel.

Mijn lieve mam overleed op 29 oktober 2011.

Mama

Mama wij

Wensballon

LIFESTYLE, Mindstyle, Persoonlijk, Stories from the Heart

Leave a reply

130 comments

  1. Arthur Coolen 29 oktober, 2014 at 07:26 Beantwoorden

    Lieve dochter van ons. Heel veel sterkte vandaag, en blijf je droom dromen en leven. Mama was heel trots op je, en ik weet zeker dat ze dat nu nog meer is, zou zijn, zal worden, wie zal het zeggen. Ik persoonlijk blijf geloven in het feit dat ze jou, mij, Bas nog steeds volgt en ons al het goede toewenst. En met trots op jou neerkijkt, je leven, je vriendje, je doorzettingsvermogen en levensvreugde.
    Net als ik <3
    Ja, de tijd vliegt voorbij, de scherpe kantjes zijn er meestal vanaf, we gaan door, we genieten omdat we weten dat ze ons dat toewenst, omdat ze dat zelf altijd heeft weten te doen. Door haar doorzettingsvermogen, waarvan jij een deel hebt doorgekregen, maar ook door ons, jou en mij en Bas. Omdat we allemaal onze eigen dingetjes hebben bijgedragen aan haar leven, ons leven. En soms staat dat leven weer even met een klap stil, zoals vandaag. En nemen we de tijd om weer even bij alles stil te staan, en dat is fijn. En morgen gaan we weer door, omdat we weten dat ze met een glimlach op ons neerkijkt.
    Dikke kus, lieve dochter ons.

    je papa

  2. Food Love and Happiness 29 oktober, 2014 at 07:54 Beantwoorden

    Aah lieve Laura, ik probeer de tranen tegen te houden terwijl ik dit lees (want zit op kantoor), maar wat heb je dit prachtig verwoord.
    Precies zoals het is, precies zoals het voelt. Ik zag ook de reactie van je vader op Facebook, wat lief. Ik herken het, de scherpe randjes zijn er (vaak) vanaf, maar het gemis blijft. Het gemis en verdriet zit soms in de kleine dingen, en soms *boem* komt het weer keihard binnen.
    Gek he, hoe het leven opeens zo hard lijkt, en nooit meer hetzelfde is, maar tegelijkertijd nog even mooi is, en inderdaad eigenlijk nog wel iets mooier, omdat je nu de dingen om je heen nog beter kunt waarderen.

    Die 1e keer 29 oktober na het overlijden hebben jullie al gehad (en ik weet hoe moeilijk die is), de 2e en daarop volgende keren voelen anders, maar blijven moeilijk. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte vandaag. Dikke knuffel!

  3. Anouk 29 oktober, 2014 at 08:00 Beantwoorden

    Ben er helemaal stil van. Prachtig omschreven. Ze is er altijd en overal. Laat dat een troost of eigenlijk een extra beetje geluk zijn. Ik herken echt zo ongeveer alles uit je prachtige woorden. Wat kun je toch veel leren van zo’n mooie mensen.

  4. Vanessa 29 oktober, 2014 at 08:02 Beantwoorden

    lieve Laura,

    Wat een prachtige woorden. Een traan loopt langs mijn wang, omdat het even leek alsof iemand mijn gevoel op papier heeft gezet. Hoe herkenbaar.
    Laura ik wil je heel veel sterkte wensen en denk er altijd aan dat je moeder bij je is. Ze kan het niet anders dan prachtig vinden, wat jij allemaal doet! Blijf je spirit altijd volgen

  5. Lieke 29 oktober, 2014 at 08:51 Beantwoorden

    Wat een onwijs mooi geschreven stuk van jou en je vader. Ik voel de liefde door de woorden heen.
    Heel veel sterkte gewenst en koester al de mooie herinneringen. Liefs, Lieke

  6. Eva 29 oktober, 2014 at 09:16 Beantwoorden

    Lieve Laura, ik weet zeker dat je moeder trots op je is en ik geloof er heilig in dat ze altijd bij je is, met je mee leeft, met je mee kijkt. Trots is op jouw keuzes, jouw leven, jouw doorzettingsvermogen, jouw talenten, jou als persoon.. Veel knuffels en sterkte vandaag..

  7. fleur 29 oktober, 2014 at 09:44 Beantwoorden

    Deze post lezen tijdens college was mischien niet 1 van mijb beste ideeen, moest even 3x heel hard slikken.

    Mijn papa is 1,5 jaar geleden overleden en oh wat zijn je woorden waar en oprecht.

    Bedankt voor het delen van je gedachten.

    Fleur

  8. Jaimy 29 oktober, 2014 at 10:49 Beantwoorden

    Lieve Laura wat heb je dat prachtig verwoord. Ik weet zeker dat je moeder ontzettend trots op je is en altijd bij je is en met je mee leeft. Heel veel sterkte!

  9. Leonie 29 oktober, 2014 at 11:25 Beantwoorden

    Oh Laura, ik weet zeker – net zoals je pap het zo mooi heeft beschreven – dat je mama heel trots op je is. Het is heel begrijpelijk dat je haar zo mist, maar ze heeft je ook genoeg geleerd om dat missen om te zetten in iets heel erg mooi. You showed that. Ik ga niet eens meer zeggen dat je het mooi verwoord hebt because that trick is getting old, maar ik durf te wedden dat ze lachend op je neerkijkt na die mooie woorden. Vandaag is vast moeilijk en grijs, maar ik stuur je een heleboel liefde ter compensatie <3

  10. FEmke 29 oktober, 2014 at 16:00 Beantwoorden

    Jeetje, ik heb tranen in mijn ogen.. Ik weet hoe het is om iemand te missen, mijn oma is alweer 3 jaar geleden overleden. Heel veel sterkte vandaag en ook de komende dagen, je moeder is ongelofelijk trots op jou! Dat is 1 ding wat zeker is.

  11. nenacecilia 29 oktober, 2014 at 17:49 Beantwoorden

    Heel mooi. Zelf kan ik me dit niet zo goed voorstellen want ik heb niet zo’n lieve mama… Maar wat vind ik het erg voor je. Ik kan me best inbeelden dat dit gemis niet minder wordt, maar alleen maar erger. Veel sterkte! Je mama zou fier op je zijn!

  12. Kim 29 oktober, 2014 at 18:58 Beantwoorden

    Prachtig.. brok in mijn keel.. het gemis gaat inderdaad nooit weg.. Hier bijna 15 jaar geleden..

    Sterkte vandaag en alle andere dagen dat je het moeilijk zult hebben <3

  13. Rymke 29 oktober, 2014 at 20:23 Beantwoorden

    Je hebt precies weten te verwoorden wat ik ook al vier jaar voel. Prachtig. Een waar cliché: Het gemis wordt niet minder, je leert ermee omgaan.

  14. Lizet 30 oktober, 2014 at 07:59 Beantwoorden

    Ik vind het zo knap dat je dit onder woorden brengt en aan ons laat zien. Dit maakt je kwetsbaar en daarmee stel je je open voor steun van andere mensen. En dat is echt heel moeilijk (vind ik). Ik was waarschijnlijk in een hoekje gekropen en had iedereen van me afgesnauwd. Je bent bijzonder, en ik weet zeker dat je mama met heel veel trots met je mee kijkt. :)

  15. Danielle 30 oktober, 2014 at 09:33 Beantwoorden

    Oh liefje, wat een grijze bladzijde. Maar wat had jij een mooie, lieve moeder. En wat zal ze inderdaad trots op je zijn. Dat zijn wij al, maar zij natuurlijk het allermeest. Kus en knuffel voor jou!

  16. melissa 31 oktober, 2014 at 00:26 Beantwoorden

    Mijn mama is nu 5,5 jaar overleden, nog gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Gelukkig maar. Op dit soort dagen is het altijd fijn om een beetje extra steun te krijgen van de mensen om je heen. En net als ik, heb jij -denk ik- ook een lieve familie die er voor je is, en des te meer koester je dat dan. Je bent de helft van haar, dat is een heel bijzonder iets, je neemt haar mee met alles wat je doet. Kijk eens waar je nu staat in het leven. Ik denk serieus waar, dat jouw mama niet trotser zou kunnen zijn. Je bent gelukt. <3

    Liefs Melissa

  17. Sabrina 1 november, 2014 at 19:32 Beantwoorden

    Dat kwam even hard binnen, ik kan mijn tranen niet binnen houden. Echt prachtig geschreven, één van de mooiste stukjes tekst die ik heb gelezen. Ik kan me zo voorstellen hoe moeilijk het is als iemand waar je zoveel van houdt opeens ‘weg’ is, zeker als je het gevoel blijft houden dat je even kan bellen of iets dergelijk. Ik heb nooit iemand moeten verliezen die zo dicht bij me staat – gelukkig -, maar ik snap dat het elk jaar zo moeilijk is op deze dag en natuurlijk het hele jaar door. Ik wens je heel veel sterkte en ik weet zeker dat je moeder trots op je is!! En zoals je zelf zegt, je neemt haar op al je reizen mee en samen ontdekken jullie de wereld (:

    Heel veel sterkte en heel veel liefs, Sabrina

  18. Saskia 7 november, 2014 at 17:54 Beantwoorden

    Het is alweer even geleden dat je deze blog schrijft.
    Maar ik wil er toch nog even op reageren. Mooi om te lezen dat je dingen koestert en sterkte met de moeilijke momenten!

  19. Madeleine 14 november, 2014 at 22:27 Beantwoorden

    Er blijft altijd een draadje tussen moeder en kind
    in zon en in regen, in storm en in wind
    Zo’n draadje dat breekt niet ook al mist een van de twee
    want de liefde van een moeder neem je altijd met je mee.

Post a new comment

Lees ook: