A STORY FROM THE HEART // Een update.

45

Hallo.
oi.
a.

Hoe gaat het?
Ik heb jullie gemist.

Hoe begin je zo’n post? Hoe schrijf je een story from the heart na zo’n lange tijd van intense stilte en innerlijke storm? Ik had het beloofd hè. Dus ik moet ergens beginnen. Ik schreef het hier al eerder. Ik ben nog steeds op zoek naar de juiste online-privé balans. Dus deelde ik een jaar lang maar weinig. De keuze. De redenen. Het verdriet. De nasleep. Maar ik ben er weer. 2018 was zwaar. 2019 is dat ook nog wel eens. Maar ik ben terug op aarde. En nu?

Nu steek ik de zon weer aan.

Was-je-nou?

Ik kan honderd redenen voor mijn afwezigheid geven, maar de break-up van inmiddels bijna een jaar geleden lijkt mij wel de meest prominente. Ondanks dat het m’n eigen keuze was is het een bijzonder bewogen jaar geweest. Ik kan en wil er niet te veel over delen, maar de relatie bracht geleidelijk aan meer pijn dan geluk. Wat hebben we een hoogtepunten gekend, maar wat was ik soms blind voor de dieptepunten. Ik vind het ingewikkeld om hier over te schrijven. Het heeft ook geen zin. Niemand heeft daar iets aan en ik hou het verder liever privé. Zoals jullie weten besloot ik dit drie jaar geleden ook al eens en kwam het vorig jaar niet geheel onverwacht. Maar zes jaar lang samen zijn en dromen vangen opgeven is niet niets. Een oud leven vol dromen achterlaten en een heel nieuw leven beginnen is niet niets. Ik heb mijn stad, mijn thuis, ons huis, ons boshuis, de auto’s, de katten en Pretzel achtergelaten. Ik heb mijn dromen achtergelaten. Ik heb inmiddels ingezien dat het t zelfs ‘t beste is dat Pretzel niet heen en weer wordt gesleept tussen steden en mensen en gewoon één huis moet hebben, en helaas kan dat niet de mijne zijn. Het is voor Pretzel het beste, ondanks dat ik hem dagelijks (tranen met tuiten) mis. Net als mijn katten, en af en toe zelfs mijn oude leven. Ja, het deed en doet pijn. Elk afscheid doet pijn. Maar verder is alles nu oké, al dan niet af en toe ook nog moeilijk, zeker door mijn terugkerende demonen en pijnlijk aangeleerde patronen – maar ik ben oké. Ik kan weer ademen. Ik mag er weer zijn.

Jullie zijn altijd gebleven, zowel op de achtergrond als op de voorgrond en daar ben ik jullie zo dankbaar voor. Jullie lieve woorden, harten onder de riem, het mee reizen, de digitale knuffels – jullie hebben geen idee hoe dat me heeft geholpen. Ik blog al bijna zestien jaar. ZESTIEN JAAR! Zo lang als nu ben ik nog nooit offline geweest. Ik mis het schrijven. Ik mis het delen. En bovenal mis ik het inspireren. Inspireren door over mijn reizen te schrijven, maar ook inspireren door te leven zoals ik doe. Nu weer doe. Kies voor jezelf als het niet goed voelt. Houden van is soms ook loslaten. Gelijkwaardigheid is key. Begrip ook. Ontvang en geef liefde en genegenheid die je verdient met open armen en neem geen genoegen met minder. Blijf groeien. Je bent het meer dan waard.

Route Canada Banff Jasper Icefields Parkway Camping

 

Een nieuwe balans vinden

Ik ben weer een stukje ouder en wijzer geworden (31…) en heb altijd enorm openhartig geschreven, mijn hart vaak rechtstreeks in woorden vertaald. Het was gek om niet meer te delen wanneer delen jarenlang je uitlaatklep is geweest. Ik mis het, maar ben nog stilletjes op zoek naar een nieuwe balans. Ik ben nu ook gewoon zo’n lange tijd offline geweest met mijn eigen hersenspinsels dat het best moeilijk is om weer online te verschijnen. En vooral: hoe. Het zou zomaar kunnen dat dit de meest persoonlijke post van 2019 zal blijven. 2018 was te zwaar om te delen en ik merkte dat ik het juist even fijn vond om de wijde wereld in te duiken zonder toetsenbord, telefoon en verplichtingen. Ik ben hooggevoelig. Dingen raken me soms meer dan ik zou willen. Ik ben een twijfelaar. Onzeker. Al heb ik jarenlang fulltime geblogd, ik vind de blogwereld nog steeds ingewikkeld. Vol lieve mensen (dat vergeet ik wel eens tegen ze te zeggen) maar ook vol ontwikkelingen waar ik me niet altijd in thuis voel. Ik hoef geen successen te delen, het enige dat ik wil delen zijn mooie verhalen. Door mijn eigen verwonderingen, irritaties en twijfels nam ik al eens eerder onbewust afstand. Nu was het bewust. Ik loop achter met mijn mail. Ik kijk niet zo vaak meer op social media. Ik reageer (te) weinig op al die blogs die ik fantastisch leuk vind. Ik meng me nergens meer in. Ik was moe. Het slokte me soms op. Daar schreef ik wel vaker over, maar dankzij de wervelwind die 2018 heet nam ik even adem. En dat was best een boel fijn. Er is namelijk ook een hoop fijns op de wereld.

Zoals alleen op reis gaan. Zoals door de natuur wandelen. Zoals een nieuw thuis bouwen. Zoals met een hart dat bijna ontploft van gemis maar vol warmte denken aan mijn moeder. Herinneringen ophalen. De toekomst inkleuren. Zoals lachen tot de tranen over mijn wangen stromen met vriendinnen die ik veel te weinig zag de laatste jaren. Zoals een ijsje in de zon. Zoals geitjes knuffelen. Zoals de vlinders volgen, of de wind, of de wolken, of de regen, of de zon. De zon zien opkomen. Koffie drinken tussen de planten, op mijn gele bank. Zoals de avondzon die op mijn picknickkleed schijnt zonder dat ik een telefoon bij me heb. Zoals dansen in de regen en druppels een omweg laten nemen door mijn opgekrulde mondhoeken, zoals hartjes tekenen op mijn huid, zoals het zand tussen mijn tenen laten kriebelen. Zoals de mooiste momentjes gewoon simpelweg voor mezelf houden. Zoals weer in de wolken zijn.

sossusvlei 2

 

Tintelende vingers

Maar eerlijk is eerlijk, mijn vingers tintelen weer. Er valt nog zoveel te schrijven. Mijn woorden vinden eindelijk hun weg terug, vele opgestapelde woorden die vanuit mijn hart langzaam maar zeker een roerige weg terug naar mijn vingers vinden. Vingers die bijna zoals vanouds over letters zweven. Vingers die weer durven. Vingers die stiller zijn geworden, maar woorden die vanuit de kern komen, mijmeringen die niet altijd gedeeld zullen worden maar wat ik zal schrijven komt uit mijn hart – zoals het altijd al heeft gedaan. 2018 was weer een enorme push-back maar heeft me mentaal alleen maar sterker gemaakt. De mensen die me langer volgen weten dat mijn soms ogenschijnlijk mooie leven nooit zonder slag of stoot is gegaan en dat gaat het, zoals jullie hebben gevolgd, nog steeds niet altijd. Maar ik leef. Ik heb een moeder in de sterren en een vader op aarde die ik wil laten zien dat ik leef, hard leef en met hart. Dat ik groei. Dat ik geniet. Want leven is ondanks alles nog steeds een wonderlijk mooi fenomeen en ik ben ontzettend dankbaar dat ik er mag zijn. Mag verwonderen. Mag voelen, al voel ik soms te veel. Ik zal er zo intens mogelijk van genieten en ik wil elke dag beleven alsof ik alles voor het eerst doe. Ik probeer mijn rugzak vol grijs en zwart gewoon zo licht mogelijk te maken.

Over het in-between jaar heb ik het dus maar gewoon niet meer, goed? Die oneindige lente, zomer, herfst en winter tussen verhuisdozen en verdriet. Ik zal er wellicht nog een dagboekje aan wijden met vooral de pieken om het wat leuker te maken, maar my oh my, er zijn veel dalen geweest. De posts, zoals onderstaande Instagram update aan het eind van 2018, en de rest van de posts die ik bijna allemaal in dit artikel deelde zeggen wel genoeg. En zeggen eigenlijk ook gewoon vooral nog helemaal niets.

 

Flash-forward

Flash-forward. Met ups en downs, nog steeds, ben ik inmiddels helemaal op mijn plek in Utrecht. Deze stad voelt als thuis. Mijn knusse huisje met witte balken en planten en ramen en ruimte en uitzicht op de Domtoren is fantastisch. Ik voel me er zo fijn en ben elke dag een klein beetje trots dat ik dit zelf weer heb opgebouwd. Ik werk twee dagen in de week bij een fantastisch cultuurcentrum in Utrecht. Ik reis nog steeds regelmatig (ook in opdracht), schreef her en der toch wel verhalen (zowel hier als op The Boho Guide en voor opdrachtgevers, zo schrijf ik wekelijks reisverhalen voor CheapTickets.nl) en heb een stapel onwijs leuke, oprechte en lieve mensen om me heen. Ik heb alleen en met vriendinnen mooie reizen gemaakt, zoals dat mooie avontuur in Vietnam met vriendin Liv. En over Liv gesproken: haar ben ik eeuwig dankbaar want naast dat zij me, samen met andere lievelingen, echt door 2018 heeft gesleept heeft ze 2019 een stuk leuker gemaakt door me te koppelen aan een vriend van haar vriend Niels (en hoe: hij stond zomaar op het vliegveld toen we terugkwamen uit Vietnam) en ik durf dit nu een paar maanden later en met een intern vallen en opstaan (want wat is een hart kwetsbaar hè?) wel te delen, alhoewel doodeng, dat dat best leuk uitpakt. Ik deel er nog weinig over: deels door deze nieuwe situatie (je weer openstellen, je muur laten zakken en je dromen en demonen delen met iemand is doodeng en daarnaast spelen er ook andere dingen mee zoals, ehm, een bekend verleden en most important… kinderen) en deels omdat alles achterlaten en helemaal opnieuw beginnen ook een nieuw privéleven betekent en dat soms best wel fijn is. Genoeg redenen om het niet te delen maar dit helemaal niet vertellen voelt ook gek – want zie je die lach op m’n gezicht? Duizend redenen om het wel te doen. Belangrijkste is dat hij ongekend lief voor me is, ik een groot hart heb en ik langzaam het geluk weer durf te omarmen.

 

Reisjes!

Om dit hartverhaaltje af te sluiten nog even mijn reisplannen voor dit jaar: het blijft tenslotte een reisblog hè. Er zijn een hoop dromen om te vangen en nieuwe herinneringen te maken. Genoeg nog-niet-concrete plannen: zo zijn er legio weekendjes weg om te boeken, wil ik voor de derde keer een verre reis maken met Liv, ga ik altijd terug naar Berlijn, is er een plan om (weer) naar Australië te reizen (al denk ik dat dat 2020 wordt), denk ik aan Peru, droom ik er over om dit najaar weer terug te gaan naar Zuid-Afrika én bestaat een lijst waar op vermeld staat dat ik o.a. weer ga kamperen, spontaan naar Frankrijk ga rijden en op een vespa door Italië zal touren. Hou maar gewoon mijn Instagram in de gaten.

Ook zijn er een paar concrete reisjes geboekt en ik kan niet wachten om weer op pad te gaan! Zo reisde ik dit jaar al af naar o.a. Winterberg, Zuid-Tirol en Lissabon, vertrek ik volgende week naar Ibiza (voor ‘n hoognodige yoga & meditatie retreat) en vertrek ik eind mei voor de derde keer naar het mooie Ijsland met bovengenoemd fijn persoon. In juni ga ik met mijn vader een paar dagen road trippen in Ierland, vertrekken we in de zomer naar Zweden en in september staat er een reisje naar Griekenland gepland. Daarnaast is er ook nog eens een lang weekend in de Efteling en een nachtje sauna geboekt en is mijn Lowlandskaartje binnen. Ik ben benieuwd wat de rest van het jaar gaat brengen, maar: I’m back on track. En er valt ook nog een hoop te schrijven, zoals over die mooie reis door Vietnam en de kampeertocht door Nieuw-Zeeland. Mijn vingers tintelen, de verhalen komen er aan!

Conclusie: ik ben er weer en mijn dromen zijn gelukkig niet zonder mij vertrokken.
Hoe is het jullie vergaan?

Reisoutfits

Reisoutfits

Reisoutfits

 

 

LIFESTYLE, Mindstyle, Persoonlijk, Stories from the Heart

Leave a reply

45 comments

  1. Veerlez 25 april, 2019 at 17:43 Beantwoorden

    Wat een mooi artikel weer. Ik voel hem wel, omdat ik er ook wel wat flarden van heb meegekregen. Ik ben zo blij dat je helemaal je plekje hebt gevonden en ook dat je man nu out in the open is! Ik ben zo blij voor je!

  2. Anouk 25 april, 2019 at 17:51 Beantwoorden

    As always… moet ik lachen, maar vallen er ook tranen door je mooie, kwetsbare woorden. Het leven lacht weer. Soms door grijze wolken heen.. heel voorzichtig.. maar steeds meer en vaker in zijn volle glorie.

    Tot over een week. Heel veel zin en zo toe aan die fijne reis. ☀️?

  3. Irma 25 april, 2019 at 18:26 Beantwoorden

    Wat mooi, en o zo kwetsbaar, geschreven Laura ♡ En wat fijn dat je weer, stukje bij beetje, back on track bent. Take your time girl.
    Ik weet uit ercaring wat voor impact dit soort ervaringen en situaties hebben. En je hebt zo gelijk; je mag genieten, mag huilen, mag lachen, liefhebben, verdrietig zijn en je mag boos zijn!
    En wil je dit met ons delen, dan lees ik dat graag, want ik blijf je gewoon volgen?
    Liefs, ciao Irma
    XO
    #hartjesdelen

  4. Amy 25 april, 2019 at 21:48 Beantwoorden

    Blij te mogen lezen dat je beetje bij beetje jouw leven weer, nieuwe, vorm hebt kunnen geven en dat je weer mag genieten van het leven, jouw leven en de liefde.

    Ik wens je veel liefde, geluk, gezondheid en innerlijke kracht om alles een plekje te geven en te kunnen genieten van dit nieuwe begin.
    ?

  5. Pardede 26 april, 2019 at 03:44 Beantwoorden

    Hoi Laura,
    Wat fijn dat je er weer bent. 2018 was en zwaar met toch lichtpuntjes voor jou geweest. Heerlijk dat je vrienden/vriendinnen er voor je waren, een nieuw begin ina Utrecht dicht bij de Domtoren. En fijn dat er nieuw geluk/liefde weer op je pad is gekomen. En dat je weer je reizen etc. met ons zal delen. Ik zie dat je weer veel super leuke plannen en reizen in vooruitzicht heb?.
    Heerlijk dat je weer droomt om naar Zuid-Afrika tegaan, ik heb net de tickets ernaar toe geboekt, om daar van half december tot half februari te verblijven en met een 4-wheel drive Britz camper door de West en Noordkaap te trekken en natuurlijk ook door Namibië. De kerstdagen breng ik door bij familie in Montagu. Verder heb ik leuke weekenden en 2 weken Mallorca nog in het vooruitzicht waarbij je blog over over Mallorca me heeft geïnspireerd om met een auto bepaalde plaatsen tegaan bezoeken.
    Veel geluk en reizen voor jou je nieuwe familie, oude en nieuwe vrienden en ieder die om elkaar geeft.

    Groetjes uit Samos
    Par

    • Laura 30 april, 2019 at 12:42 Beantwoorden

      Leuk van je te horen Par! En wat heb je een mooie plannen, Afrika blijft gewoon fantastisch. Ik ben jaloers, je gaat zo’n mooie lange tijd in Afrika tegemoet! En Mallorca, ook fijn en hopelijk heb je iets aan m’n tips :)

  6. Anna 26 april, 2019 at 06:24 Beantwoorden

    Prachtig geschreven. Heel dapper dat je je zo openstelt. Ik hoop dat je ons aan het eind van dit jaar kan vertellen dat je vooral een heel fijn jaar hebt gehad. Het is je gegund. Geniet van alles. Liefs Anna

  7. Naomi 26 april, 2019 at 07:10 Beantwoorden

    Je bent er weer! Ik hou van jouw verhalen, reizen en dromen. En dat je die deelt met mooie woorden en prachtige foto’s. Dat de toekomst je veel moois mag brengen die je met ons deelt in de mate dat jijzelf wilt. Ik bewonder je.

  8. Sandra 26 april, 2019 at 08:49 Beantwoorden

    Hoi fijnerd!

    Mooie woorden <3 Ik ben blij dat ik je wat beter heb mogen leren kennen in 2018, ondanks de wervelstorm waar je in zat. Eerlijke, open gesprekken bij goede glazen wijn. I like.

    Hartje voor jou. Mét glitters.

  9. Malou 26 april, 2019 at 10:16 Beantwoorden

    Yeeeeheeeessss, she’s back! Fijn om te lezen Laura.
    Dat je weer zo’n mooi verhaal hebt geschreven, dat Utrecht je thuis is en dat je huis je thuis is. Zó belangrijk. Gewoon, dat je er weer bent! <3

  10. Hanneke 28 april, 2019 at 09:55 Beantwoorden

    Laura je raakt me. Zoals je me altijd raakt. Je verhalen over je reizen. Je persoonlijke reis. Je sprankeling. Je …. ja…jij gewoon. Het lijkt me niet makkelijk om zo ‘exposed’ te zijn (alhoewel het dus ook tot steun kan zijn) in zo’n moeilijke periode. Ik heb me de afgelopen 3 jaar vooral opgesloten en ben, helaas, nog niet in staat om de sleutel naar buiten te vinden. Ik hoop ook weer zo te kunnen sprankelen.
    <3

  11. Arwen 4 mei, 2019 at 09:36 Beantwoorden

    Hoi Laura, ik heb je blog pas recent ontdenkt. Wat schrijf je prachtig. Herkenbaar om dit te lezen ook, maar na regen komt zonneschijn – altijd. Je bent een inspiratie voor mij om ook meer uit mijn hart te leren schrijven. Liefs.

  12. Kelly 5 mei, 2019 at 18:37 Beantwoorden

    Lieve Lau,
    Wat fijn om te lezen dat je na een diep dal weer langzaam de weg naar boven hebt gevonden, met alle ups en downs die daarbij horen. Wat ligt er een fase van loslaten en afscheid nemen achter je, maar wat heb je een hoop moois op je nieuw ingeslagen pad gevonden <3 Ik gun je alle geluk, groei en liefde van de wereld; met het licht in jouw hart kom je er altijd…

    (En wie weet zie ik je in IJsland want ik vertrek begin juni!)

    Liefs!

Post a new comment

Lees ook: